GÖLGE - Bir Ankara Hikayesi - Ümit DAĞCI

"Hayat insanlara arkasını dönmez. Kader insanları haya- tın arkasında bırakır.

"Gerçekleştiremeyeceğimiz hayalleri rüyaların içinde rü- ya olarak görürüz. "

Pekcan, Ulus'un arka sokaklarında bulunan, zaman yorgunu yapıların içinde, eski ve ucuz bir otel odasında, derin bir uykudaydı. Rüya âlemlerinin arasında geziniyordu. Gençlik yıllarının en hızlı dönemlerinde olsa da henüz çıkmamış sakalları hâlâ ona çocuksu bir hava katıyordu. Bu çocuksu yüzdeki masumane gülümsemeyi, odanın kirli perdelerinin arasından sızan güneş aydınlatıyordu. Pekcan, yavaş ama derin derin nefes almaya başladı; sanki odadaki tüm havayı ciğerlerinde hissetmek istiyordu. O sırada başucuna esmer güzeli bir kadın belirdi. Yüzünde tatlı bir gülümseme vardı. Şefkatli ve sevecen hâliyle usulca, Pekcan'ın başucuna oturdu. Bir süre onu seyrettikten sonra yumuşacık, bembeyaz elleriyle saçlarını okşamaya başladı. Kadın, şefkatle Pekcan'ın saçlarını okşarken, bir yandan da dudaklarından huzur veren bir ninni dökülmeye başladı: