Selamlık Sohbetleri - Mitat ENÇ

RAHMETLİ babam Mitat Enç, bu kitabını, annemin bir trafik kazasında yaşamını yitirdiği yılın başlarında bitirip, kendi ölümüne kadar yayınlama fırsatı bulamadı. Hem yazarken, hem de bitirdikten sonra, onlarla birkaç yıl beraber yaşayan oğluma; kendisini ziyarete gelen yakın akrabalara ve tabii ki, hayat arkadaşı anneme, yazdıklarını okutarak bazı bölümlerini tekrar, kendisi daktiloya çekip, bazen de okuyanın el yazısıyla, düzeltmeler yaptı.

Daha sonra, karaciğer kanserine yakalandığı yıllarda, hafta sonlarını onunla beraber geçirmek üzere Yalova'da buluştuğumuzda, bu kitabın müsvettelerini okuyarak üzerinde konuşup, birlikte düzeltmeler yapar, hem güler, hem de hüzünlenirdik. O günlerin birinde, 'Gaziantep ağzı çok güzel, çok renkli, eğlenceli bir lehçe; neden bazı konuşmaları, gerçekten söylendiği gibi yazmadın?' diye sordum ona,

"Kızım, herkesin anlayabilmesi için, o zaman kitabın arkasına bir de lügât eklemem gerekir,” diye yanıtlamıştı beni. ‘Baştan okuyalım, konuşmaların bazı yerlerini sen Antep ağzıyla söyle, ben not alayım; kitabın arkasına ekleriz,' önerisinde bulundum. Böylece, kitabın yarısından çoğunu elden geçirebildik.