Bizansta Türk Korkusu - Mehmet Sabri Kelemeroğlu

İSTANBUL, eski güzelliğini kaybetti.

• Ne Marmara boyunca gönül verdiğim yerler, kıyılardaki mehtaplı yaz akşamları, Boğaz boyunca kayık gezintileri, dinlendiğim adalar, at meydanları, ne de Ayasofya'da katıldığım korolar... Artık huzur vermiyor. Şimdi doldu dünyaya? Her şeyde bir başkalık bir soğukluk, cimrilik...
• Güzel diye bir şey yok. Oysa ben kaybetmişim eski güzelliğimi, bahtımı kaybetmişim. Aklımı düşüncelerin imbiğinde donuyor. Bir yol bulamıyorum. Öyle bunalıyorum ki, sevdiğim bu şehirde, sevdiğim bu hayata bile kıyabilirim.
• Bu ülke böyle miydi? Bu kardeşlik, bu sevgi?... Böyle miydi bu evler, bu yollar, bu yortular, insanlar böyle miydi?
• Şu Afrodit heykeli gibi ben de donsaydım! Ya surlardan bir parçaya, ya da canım Haliç'i koruyan paslı zincir, en uzak denizlere doğru inen sıkıntı, ya da bir taş olsaydım kiliseyi ayakta tutan sütunlar gibi... Günler nasıl geçiyor? Bu nasıl bir sonbahar? Renkler bile şaşırmış. Bu nasıl bir karayel? Dökülen yaprakları sürükleyen rüzgârlar bana acılarımdan bir melodi üflüyor. Beni her gün her olay, yalnızlığın korkunun en katı mutsuzluğun kucağına itiyor.