Sır - Nermin Bezmen

Hüma'nın oğulları, gelinleri, kızı, damadı, yedi torunu, onların eşleri, hepsi odadaydı. Her biri ayrı ayrı, sanki kendisi dokunursa onu uyandırabilecekmiş gibi ellerini, yüzünü, saç- larını okşuyor, eğilip artık olmayan nefesini duymayı bekliyordu.

Erkekler gözleri, kadınlar hıçkırıklarıyla ağlıyorlardı. Ama hiçbiri, kendisini ölüme İsyankâr, çığırtkan bir mateme kaptırmamış. Hüma'nın bunu sevmediğini ve İstemediğini bilirlerdi. Aslında, hepsinde, biraz da inanılmazlık vardı. Daha iki saat önce o kadar dinç, o kadar keyifli ve harika görünüyordu ki..

Soru dolu gözlerle, annelerinin doktoruna baktılar. O da, ailenin bireyleriyle aynı üzüntüdeydi. Orada, o kalabalığın içinde, ölüme çare bulabilecek biri varsa kendisi olmalıydı. Ama şu an acizdi. Kendisini, hepsine karşı sorumlu hissediyordu.

"Çok, çok üzgünüm. Ama inanın, yapılacak hiçbir şey yoktu, olamazdı.” "Annemin bildiğimiz hiçbir hastalığı yoktu.” dedi kızı, ölüme İsyanla, "Yoksa... yoksa vardı da, biz mi bilmiyorduk?" "Hayır, hayır canım. Kesinlikle İçiniz rahat etsin. Sizden gizlediği hiçbir şeyi yoktu. Çünkü rahatsızlığı yoktu, gerçekten. Daha bir ay evvel kontrolden geçirdim kendisini." "O zaman?” "Doksan beş seneden bahsediyoruz.

Kalbin özel bir araz göstermesi gerekmez. Yaşından mütevellit, ani bir heyecan dahi fazla gelebilir.