Yaş onyedi - İpek ONGUN

PARÇALANAN DÜNYA

Kulakları sağır eden bir sesle uçak piste iniyor. Bir ambulans siren çalarak uçağa yaklaşıyor. Sonra bir sessizlik. Görevlilerin koşuşturması... Uçağın arka bölümünden yavaş yavaş bir tabut indiriyor. Yine görevliler koşuşturuyor, sonra tabut ambulansa yerleştiriliyor. Omuzları çökmüş, kır saçlı, ufak tefek bir adam da ambulansa biniyor.

Havaalanının geniş pencereleri ardından bu sahneyi seyreden yaşlı çift birbirlerine daha da sokuluyorlar. Bahar kardeşi Hakan'ın titrediğini fark ediyor. Küçük soğuk ellerini avucunda sıkarak ona cesaret vermeye çalışırken, gözü anneannesiyle dedesine takılıyor. Hiç sesi çıkmayan yaşlı kadının yanaklarından aşağı sicim gibi yaşlar iniyor geldiklerinden beri. Dedesiyse karısına sarılmış, ona destek olmaya çalışıyor, ama titreyen çenesi çaresizliğini acımasızca vurguluyor.

Ambulans yaklaşıyor, yaklaşıyor ve bekleşen küçük grubun önünde duruyor, omuzları çökük adam iner inmez yoluna devam ediyor. Bahar kardeşinin elinden kurtulup koşmakta olduğunun neden sonra farkına varıyor. Çocuk, "Baba, baba,» diyerek adama sarılıyor. Babaları önce Hakan'ı, sonra Bahar'ı kucaklıyor, öpüyor. Daha sonra yaşlı karı kocaya yaklaşıyor. "Hepimize Allah sabırlar versin,» diyor, Bahar anneannesinin iniltiye benzer bir ses çıkardığını sanki çok uzaklardan duyuyor.